Toen ik op een morgen de deur opende, zag ik een kikvors voor de deur zitten. Ik schrok erg want hij was groter dan een kleine hond, het was een wezen dat niet bestond, maar wel voor mijn deur zat. Ik was niet de enige die uit zijn doen was, verderop zaten mijn drie katten in eenzelfde spanning naar het onbestaanbare te kijken. Gelukkig was de kikvors een beetje bang voor me, hij vluchtte met sprongen van drie meter, maar stopte telkens als de afstand groot genoeg was.  Hij had een ander vluchtgedrag dan reeën en hazen die zichzelf uit zicht rennen. Toen de postauto naderde was ik dan ook opgelucht, een getuige, een menselijke stem die mij zou kunnen ondersteunen met de woorden “Ja, ik heb hem ook gezien”.  De postbeambte draaide zijn raam open, ik leunde hijgend tegen de auto. “Wat moeten we doen met deze kikvors?”, vroeg ik.  Hij zei dat het geen kikvors was maar een haiku. Voor zover ik wist was een haiku een Japans gedicht van zeventien lettergrepen. Ik keek van de man naar de kikvors en van de kikvors naar de man. Hij zei dat de haiku inderdaad een Japans gedicht was maar ook een Japanse kikvors, zoals tuig  in onze taal van de richel  kan zijn maar ook aan een vlieg geplakt kan worden vliegtuig.  De haiku heeft als belangrijk kenmerk de zeventien lettergrepen maar nog belangrijker is het ontbreken van sentimentaliteit. Sentimentaliteit is de grote vijand van de haiku. Kijk eens naar die sentimentele kikvors. Dat kan geen gedicht zijn. Dat is een kikvors.